جدا شدن ژن از شامپانزه

در سال ۲۰۰۱ دانشمندان جمجمه شکسته و تقریباً تخریب شده پیدا کردند که ۶ میلیون سال قدمت داشت. این جمجمه مربوط به حیوانی بود که در آن برای اولین بار ژن انسان از ژن شامپانزه جدا شد. دانشمندان نام آن گونه را مردم ساحل چادی قرار دادند وآغاز مسیر شش میلیون ساله بشیریت شناخته می شود.

برای دانلود با خرید آن در تهیه مستندات بیشتر کمک کرده اید

این مستند بخشی از مستند کامل در مسیر بشیریت است

هنگامی که برای اولین بار گونه لوسی کشف شد ،

بسیاری از مردم تصور می کردن

که آنها نقطه تمایز بین میمون ها و انسان ها هستن.

اما علم ژنتیک درک ما را تغییر داد

با تکنیکی به اسم ساعت ملکولی (Molecular clock)

امروزه دانشمندان می توانند

با مقایسه DNA نزدیک ترین گونه ها با هم،

متوجه بشن که

از چند وقت پیش اونها از یک گونه مشترک جدا شدند

۰۰.۳۱

MARK STONEKING :

” این یه ایده بسیار ساده اس،

سرعت تغییر در توالی های DNA کم و بیش با گذشت زمان ثابت میمونن،

و این مفهوم فوق العادهمهمی است.

چون به این معنی هست که

راهی برای تعیین آخرین زمانی که دو گونه یک DNA مشترک داشتند است

موجودات زنده فرگشت پیدا می کنن

چون بعضی وقت ها DNA وقتی خود رو کپی می‌کنه، خودبخود تغییر می کنه.))

۰۱:۰۰

و شگفت انگیز اینکه این تغییرات با نرخ منظم اتفاق می افتند

با شمارش تفاوت های موجود  بین کد ژنتیکی شامپانزه ها و انسان ها ،

می توان مدت زمان فرگشت و متمایز شدن از یکدیگر را محاسبه کرد.

۰۱:۱۵

MARK STONEKING :

((تاریخ هایی که تقریباً در تمام آزمایشات به دست میاد

۵ تا ۷ میلیون سال پیش را،

که انسان ها و شامپانزه ها یک گونه مشترک داشتن نشان میدن.))

این اثباتی بود برای اینکه انسان و شامپانیزه

خیلی زودتر از چیزی که فکر می کردیم،

از هم جدا شدن

حدود شش میلیون سال پیش،

که  نشون میده

گونه لوسی

اولین گونه ای نبوده که از میمون ها جدا شدن

بلکه خیلی وقت پیش این اتفاق افتاده

حتی ممکنه که آنها خیلی به مان نزدیکتر باشند تا

به اولین گونه جدا شده از شامپانزه

پس قبل از لوسی چه گونه ای بود؟

چه کسی اولین گونه ما بود؟

۰۲:۰۰

تا دهه ۱۹۹۰ ،

هیچ فسیلی در این زمینه پیدا نشده بود

شکارچیان فسیل گسل بزرگ شرق آفریقا رو کندکاو کردن.

اما تنها توانستند تکه های کوچیک مربوط به بعد از چهار میلیون سال پیش را پیدا کنن.

سپس ،

در سال ۱۹۹۷ ،

یک انسان شناس فرانسوی به نام میشل برونت

تصمیم گرفت جای دیگه ایی رو جستجو کنه.

MICHEL BRUNET:

((ما تصمیم گرفتیم آفریقا بریم ،

اما به غرب اون

در غرب گسل بزرگ.))

۱۶۰۰ مایلی غرب حاشیه صحرای بزرگ آفریقا  در شمال چاد.

MICHEL BRUNET:

(( بدیهیه که اگه شما فقط به زمین های آفریقای شرقی برید،

تنها فسیل هایی که در شرق آفریقا هستند را پیدا خواهید کرد.

این وضعیت یک گره کوربود))

۰۳:۰۰

میشل به دنبال مکانی بود

که معدود فسیل های حیوانی پیدا شده در آن در حدود شش میلیون سال قدمت داشتند،

اما هیچ کس انتظار نداشت که فسیل انسان با این قدمت در لایه های آن زمین پیدا شود

MICHEL BRUNET :

((  و همه گفتن ،

“نه. هیچ فسیلی اونجا وجود نداره.” ))

میشل تسلیم نشد.

او خیلی سر سخت بود

خیلی ها فکر میکردن که علائم دیوانگی رو داره نشون میده

میشل و تیمش

سالها در کویر به دنبال نشانه هایی از اجدادمان،

بودن.

اما هر سال بعد از سالی دیگر, دست خالی بر می گشتن.

تا اینکه در بیست و ششمین سفر اکتشافی خود ،

در سال ۲۰۰۱، آنها یک جمجمه شکسته  و تقریباً تخریب شده پیدا کردن

که حدود ۶ میلیون سال قدمت داشت.

اونها نامش را ساحالندترو پندسانزس Sahelanthropus tchadensis .گذاشتند

به فارسی ساحل‌مردم چادی